Als moeder van drie jonge kinderen wil ik net als zoveel ouders het beste voor mijn kinderen. Dat ze gezond zijn, te eten hebben, vriendjes en vriendinnetjes, een fijne school, een sport waar ze plezier in hebben. Het raakt me dat kinderen zelf geen invloed hebben op waar ter wereld ze worden geboren, in wat voor gezin, en welke kansen ze hebben. Voor sommige kinderen geldt, ook al doen ze hun best een beter leven zit er niet in. Wat moet dat pijnlijk zijn voor de ouders, als je meer wilt voor je kinderen dan wat je kunt geven. World Vision zet zich voor deze kwetsbare kinderen in. Ik vind het zelf lastig om hulp te accepteren en doe het liever zelf. Deze (vaders en) moeders leggen ergens een stukje trots neer, door hulp te accepteren, omwille van hun kind. Daar voel ik me ongemakkelijk bij, maar uiteindelijk willen wij als moeders hetzelfde: het beste voor onze kinderen. 

Tegelijkertijd heb ik ook nog een reden, waar ik vanmorgen ook weer bij stil werd gezet toen de vraag kwam: Wat doe jij in de " Stille week " voor Pasen. En wil ik met 24 uur niet eten, stil staan bij wat Pasen voor mij betekent. Stilstaan dat ik ook hulp moet accepteren en het zelf niet kan. Want dat is wat ik geloof dat Jezus met zijn sterven én weer opstaan voor mij heeft gedaan. 

Voel je niet verplicht om te sponsoren. Ik vind het al heel bijzonder als je tot hier hebt gelezen :) en ik wil je de vraag meegeven: wanneer heb jij voor het laatst hulp (moeten) accepteren?