Angela: "Nee, we doen het echt niet voor niets!"

Drie jaar geleden begon voor mij het avontuur als Youth Ambassador van Zip your Lip. Op 18 oktober 2013 stapte ik samen met vijf andere Youth Ambassadors in het vliegtuig naar Tanzania om daar een week lang het werk van World Vision te bekijken. Ik organiseerde toen al een aantal jaar Zip your Lip op mijn middelbare school. Elk jaar maakte de actie mij enorm enthousiast.

Het doel is geweldig! Je krijgt de kans om jongeren zoals jijzelf aan de andere kant van de wereld te helpen. Hoe dit precies in zijn werk ging wist ik toen nog niet. Ik kreeg de kans om Youth Ambassador te worden. Deze kans pakte ik natuurlijk met beide handen aan. Ik wilde met eigen ogen zien wat er gebeurt met de opbrengst van Zip. Doen we het allemaal niet voor niks? Op deze vraag heb ik een helder antwoord gekregen na mijn reis: nee, we doen het echt niet voor niets!

Wat ik een erg mooi moment vond, was het moment dat we aankwamen bij een landbouwproject. De hele omgeving was grauw. Je zag niks groeien. Alles leek onvruchtbaar, behalve het landbouwproject van World Vision. Hier verbouwden ze allerlei soorten voedsel. Het zag er zo mooi, groen en levendig uit! Het leek even alsof we in een totaal andere wereld waren gestapt! Ik vind het heel erg mooi dat World Vision de gezinnen kennis geeft om zulke mooie akkers te laten ontstaan, waardoor de hele gemeenschap weer genoeg voedsel heeft!

Ik heb ook veel heftige momenten meegemaakt. Hiv/aids is een groot probleem in Afrika. We waren op bezoek bij een kliniek. Emma en ik kwamen in gesprek met een jonge moeder die daar was met haar kindje. Ze had zelf hiv en had daarom haar kindje laten testen op hiv. Die dag hadden ze de uitslag gekregen, het kindje was niet geïnfecteerd met hiv! Geweldig nieuws natuurlijk, maar op datzelfde moment gaf de moeder borstvoeding. Ik hoor je nu denken, wat is daar erg aan? Nou, het probleem is dat het hiv-virus zich ook kan verspreiden via moedermelk. Emma en ik snapten dus niet waarom de moeder haar kindje borstvoeding gaf. We vroegen haar of ze zich wel bewust was van het risico dat ze nu nam. Haar antwoord brak mijn hart. Ze vertelde ons dat ze wel wist dat ze haar kindje alsnog kon besmetten, maar dat ze geen andere keus had. Ze had namelijk geen ander eten om aan haar kindje te geven. Het kindje zou dus of aan honger overlijden of een grote kans hebben op het krijgen van hiv. Als je het zo stelt is het inderdaad geen keuze die je maakt.

Nu, precies drie jaar later, krijg ik weer tranen in mijn ogen als ik denk aan dit moment. Zulke dingen zouden niet moeten kunnen en mogen gebeuren. Er zijn al veel grote stappen gemaakt wat betreft de ontwikkelingshulp, maar zulke verhalen doen mij beseffen dat we het eindstation nog niet hebben bereikt.

Dit is zijn maar een paar redenen die mij motiveren, want eigenlijk kan ik pagina’s lang volschrijven. Al drie jaar lang ga ik op bezoek bij scholen en kerken om te vertellen over mijn ervaringen in Tanzania. Op deze manier hoop ik andere jongeren te kunnen overtuigen mee te doen met Zip your Lip, zodat World Vision hun geweldige werk kan blijven doen. Wil jij ook een verschil maken? Doe dan mee met Zip your Lip!

Liefs, Angela